What do you think?
Rate this book
Madame
Madame tells the story of a self-absorbed Polish teenager as he pursues intellectual maturity, and the woman of his dreams, his French teacher 'Madame', in the communist-dominated Warsaw of the early 1970s.
Libera paces his exuberant young hero's fulminations, fantasies and discoveries beautifully, building a remarkably subtle characterisation of a free mind in a repressive culture. This is one of those rare novels which reminds us why we love books. A consummate literary entertainment.
Libera paces his exuberant young hero's fulminations, fantasies and discoveries beautifully, building a remarkably subtle characterisation of a free mind in a repressive culture. This is one of those rare novels which reminds us why we love books. A consummate literary entertainment.
448 pages, Paperback
First published January 1, 1998
250 people are currently reading
4,464 people want to read
About the author
Antoni Libera
42 books59 followersHe is a Polish writer, translator, literary critic, and theater director. He graduated from Warsaw University and received his Ph. D. from the Polish Academy of Sciences. He is a member of the Pen Club, the Polish Writers Association, and the American Samuel Beckett Society.
Libera is best known for his translations and productions of Samuel Beckett's plays. He has translated all Beckett’s dramatic works into Polish, as well as some of his other works. He has also directed many of Beckett’s plays in Poland, Great Britain, Ireland, and the U.S. Many famous Polish actors have appeared in those plays, including Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, Maja Komorowska, Adam Ferency, Zbigniew Zamachowski, and Andrzej Seweryn, along with actors from the UK and Ireland like Barry McGovern and David Warrilow.
His other translations include Shakespeare (Macbeth), Sophocles (Antigone), Oscar Wilde (Salome), Friedrich Hölderlin, Konstandinos Kawafis, and others. He has translated a number of opera librettos as well, such as Death in Venice by Benjamin Britten, Black mask, and Ubu King by Krzysztof Penderecki.
In 1990 he was commissioned by the London Royal Court Theatre to write the play "Eastern Promises," which was performed in that theater and published in “The May Days Dialogues" by Methuen in 1990 (Polish title: Czy Europa musi zginąć? published in “Dialog”).
Libera's first novel, Madame (1998), was awarded the Grand Prix from Znak (a major Polish publishing house) and nominated for the 1999 Nike Literary Award. In 2002 it was again nominated for the International IMPAC Dublin Literary Award. The novel has been translated into 20 languages.
In 2009, Libera published the autobiographical work Godot i jego cień (Godot’s Shadow), which was nominated for an Angelus Award and the Jan Michalski Prize for Literature.
From 1988 to 1993, Libera was one of the editors of the magazine "Puls", and from 1996 to 2001 he was a literary director at the Dramatic Theater in Warsaw.
In October 2010 he was awarded the Silver Medal “Gloria Artis.”
Libera is best known for his translations and productions of Samuel Beckett's plays. He has translated all Beckett’s dramatic works into Polish, as well as some of his other works. He has also directed many of Beckett’s plays in Poland, Great Britain, Ireland, and the U.S. Many famous Polish actors have appeared in those plays, including Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, Maja Komorowska, Adam Ferency, Zbigniew Zamachowski, and Andrzej Seweryn, along with actors from the UK and Ireland like Barry McGovern and David Warrilow.
His other translations include Shakespeare (Macbeth), Sophocles (Antigone), Oscar Wilde (Salome), Friedrich Hölderlin, Konstandinos Kawafis, and others. He has translated a number of opera librettos as well, such as Death in Venice by Benjamin Britten, Black mask, and Ubu King by Krzysztof Penderecki.
In 1990 he was commissioned by the London Royal Court Theatre to write the play "Eastern Promises," which was performed in that theater and published in “The May Days Dialogues" by Methuen in 1990 (Polish title: Czy Europa musi zginąć? published in “Dialog”).
Libera's first novel, Madame (1998), was awarded the Grand Prix from Znak (a major Polish publishing house) and nominated for the 1999 Nike Literary Award. In 2002 it was again nominated for the International IMPAC Dublin Literary Award. The novel has been translated into 20 languages.
In 2009, Libera published the autobiographical work Godot i jego cień (Godot’s Shadow), which was nominated for an Angelus Award and the Jan Michalski Prize for Literature.
From 1988 to 1993, Libera was one of the editors of the magazine "Puls", and from 1996 to 2001 he was a literary director at the Dramatic Theater in Warsaw.
In October 2010 he was awarded the Silver Medal “Gloria Artis.”
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 421 reviews
January 17, 2023
okay, so…ta książka była mocarna, a główny bohater absolutnie odstrzelony ALE w tym wszystkim było tak wiele genialności, poetyckości, ogólnego dobra literackiego, że nie potrafiłam odrywać się od tej książki!
przez całą lekturę fascynowały mnie te przedziwne myśli głównego bohatera i to, a jaki sposób pracowała jego wyobraźnia, jego umysł - wybitnie mądry szaleniec, którego pochłonęła zakazana miłość i wyimaginowana więź…chociaż czy była ona wyimaginowana?
genialna fabuła, odczuwalny klimat prl’owskich realiów życia, wątek szkoły i próby reform, życie wyższych stanów społecznych, a po środku tego wszystkiego Ona - Madame
przez całą lekturę fascynowały mnie te przedziwne myśli głównego bohatera i to, a jaki sposób pracowała jego wyobraźnia, jego umysł - wybitnie mądry szaleniec, którego pochłonęła zakazana miłość i wyimaginowana więź…chociaż czy była ona wyimaginowana?
genialna fabuła, odczuwalny klimat prl’owskich realiów życia, wątek szkoły i próby reform, życie wyższych stanów społecznych, a po środku tego wszystkiego Ona - Madame
January 29, 2011
Lubię książki, których autor używa większej liczby słów niż 1200 podstawowych w danym języku.
Lubię książki, które napisane są z pasją i prawdą.
Lubię książki, które łapią mnie za fraki i cofają do wspomnień z liceum.
„Madame” jest właśnie taką książką. Historia ucznia zafascynowanego językiem francuskim i Madame, która tegoż języka naucza, drobiazgowo pokazuje jego autoironiczną egzaltację, gonitwę myśli i melancholijno-kryminalne fantasmagorie, cechy jakże charakterystyczne dla osoby nastoletniej. Tło perypetii słodko udręczonego pierwszoosobowego narratora stanowią wydarzenia historyczne i odniesienia intertekstualne.
Być może momentami powieść mnie nieco drażniła (przeciągnięty opis sztuki teatralnej czy zbyt nachalnie przedstawiona martyrologia Polaków w okresie powojennym), lecz są to wrażenia czysto subiektywne, które w żadnym razie nie powinny zniechęcać do jej lektury. Cinq etoiles pour vous, Monsieur Libera, sans hesitation.
Lubię książki, które napisane są z pasją i prawdą.
Lubię książki, które łapią mnie za fraki i cofają do wspomnień z liceum.
„Madame” jest właśnie taką książką. Historia ucznia zafascynowanego językiem francuskim i Madame, która tegoż języka naucza, drobiazgowo pokazuje jego autoironiczną egzaltację, gonitwę myśli i melancholijno-kryminalne fantasmagorie, cechy jakże charakterystyczne dla osoby nastoletniej. Tło perypetii słodko udręczonego pierwszoosobowego narratora stanowią wydarzenia historyczne i odniesienia intertekstualne.
Być może momentami powieść mnie nieco drażniła (przeciągnięty opis sztuki teatralnej czy zbyt nachalnie przedstawiona martyrologia Polaków w okresie powojennym), lecz są to wrażenia czysto subiektywne, które w żadnym razie nie powinny zniechęcać do jej lektury. Cinq etoiles pour vous, Monsieur Libera, sans hesitation.
December 9, 2018
Set in the sixties in Polish People's Republic and told from the perspective of the high-school graduate Madame is a beautiful , multifaceted , larded with digression on literature , mythology and art , tale about growing up . Not lovey-dovey blabbling but delicate and subtle record of youth , maturing and infatuation . With woman and French culture .
Dull and grey reality and on this background our hero , inteligent , well-read , sometimes arrogant and looking down on others . Educated musically and fascinated by the theatre , hungry for aesthetic and cultural experiences is trying to give to his school life a bit colours .
And a title Madame ? Teacher and director , in the pervasive ugliness and mediocrity stands out like multicoloured butterfly , so different from others that seems to be someone out of this world . Statuesque , with impeccable manners , cold and inaccessible , exuding an aura of mystery . No wonder that soon becomes a real obsession for students , their unsurpassable ideal , icon and enigma . And she will do a lot , really a lot to get out of the communist paradise…
Deliberations on art , poetry, music and on the other side - boredom and crumminess . Antoni Libera , writer and translator , connoisseur of Beckett’s works , deftly combines the sublime with the mundane offering to us surprisingly refreshing cocktail . After which one wants to whisper as our hero those were the days …
Written with beautiful and expressive language . Nostalgically ironic and ironically nostalgic .
January 7, 2022
To jest absolutnie przepiękna książka.
Nie opowiada ona o czymś niezwykłym, ale przytaczając cytat Schopenhauera, który jest na początku powieści "Romansopisarz powinien dążyć nie do tego, / by opisywać wielkie wydarzenia, / lecz by małe czynić interesującymi." i tak właśnie robi Libera. Pisze pięknie, ma niezwykle bogaty język i czyta się to wręcz cudownie.
Ale o czym jest ta historia? O fascynacji głównego bohatera nauczycielką języka francuskiego i w konsekwencji fascynacją samym językiem. Mamy tutaj całe spektrum jego myśli, drobiazgowo opisane młodzieńcze rozterki, pomysły na działanie, które mają jemu pomóc zdobyć serce Madame. Wszystko na tle Polski lat 60 i 70, co daje niesamowity klimat.
Wszystko to brzmi prosto, ale proste nie jest. Jest zawiłe, piękne i wzbogacone o ogrom odniesień do sztuki.
Nie opowiada ona o czymś niezwykłym, ale przytaczając cytat Schopenhauera, który jest na początku powieści "Romansopisarz powinien dążyć nie do tego, / by opisywać wielkie wydarzenia, / lecz by małe czynić interesującymi." i tak właśnie robi Libera. Pisze pięknie, ma niezwykle bogaty język i czyta się to wręcz cudownie.
Ale o czym jest ta historia? O fascynacji głównego bohatera nauczycielką języka francuskiego i w konsekwencji fascynacją samym językiem. Mamy tutaj całe spektrum jego myśli, drobiazgowo opisane młodzieńcze rozterki, pomysły na działanie, które mają jemu pomóc zdobyć serce Madame. Wszystko na tle Polski lat 60 i 70, co daje niesamowity klimat.
Wszystko to brzmi prosto, ale proste nie jest. Jest zawiłe, piękne i wzbogacone o ogrom odniesień do sztuki.
April 21, 2024
nie wiem, czy czytałam kiedyś TAK napisaną książkę
February 14, 2023
ale on ładnie myśli
May 6, 2021
jestem zachwycona i zainspirowana tym w jak wielka ilość kontekstów i odniesien obfituje ta powieść. błyskotliwy język jedynie dodaje smaku i sprawia, że człowiek nabiera ochoty rozmantyzacji nawet najbardziej prozaicznych aspektów swojego życia. bardzo, bardzo dobre.
May 1, 2023
"gdyby nie bylo kiczu, nie byloby wielkiej sztuki. gdyby nie bylo grzechu, nie byloby i zycia."
wydaje mi sie ze ocene tej ksiazki znalam juz od pierwszych stron. byl to wielki hold dla sztuki, dla milosci i slowa. jeden wielki spektakl, opowiadajacy historie ognistego, porywajacego romansu, ktory swoje piekno trzymal w prostocie.
jestem pod tak ogromnym wrazeniem, ze pokusze sie o stwierdzenie, iz byla to najlepsza polska powiesc, jaka dotychczas czytalam. najbardziej urzekla mnie ta poetyckosc, niejaka pretensjonalnosc i klimat nasiakniety prl-owskimi realiami. a w tym calym chaosie Ona - piekna, chlodna i tajemnicza, Madame.
HIT THE ROAD JACK, DONT YOU COME BACK NO MORE
wydaje mi sie ze ocene tej ksiazki znalam juz od pierwszych stron. byl to wielki hold dla sztuki, dla milosci i slowa. jeden wielki spektakl, opowiadajacy historie ognistego, porywajacego romansu, ktory swoje piekno trzymal w prostocie.
jestem pod tak ogromnym wrazeniem, ze pokusze sie o stwierdzenie, iz byla to najlepsza polska powiesc, jaka dotychczas czytalam. najbardziej urzekla mnie ta poetyckosc, niejaka pretensjonalnosc i klimat nasiakniety prl-owskimi realiami. a w tym calym chaosie Ona - piekna, chlodna i tajemnicza, Madame.
HIT THE ROAD JACK, DONT YOU COME BACK NO MORE
May 2, 2011
I came upon the book Madame in a thread on the Chicklit message boards. It was probably some "desert island books" kind of list, because there was no discussion of the book, only a mention from a reader that Madame was her favorite Polish-language book and furthermore probably her favorite any-language book. Something about the way she said it made me make note of the title, and I borrowed it from the library last time I went.
From the beginning I was smitten. The book is intelligent and demanding, and yet reads deliciously even in translation. I can't tell you the last book I could sit down with on the train and become completely unaware of anything else around me, looking up with surprise to realize I'd already reached my station and needed to get off the train. Madame was like this every day for the past week. I would stand on the platform after disembarking and finish reading the chapter because I couldn't bring myself to put it down.
The story is told by a precocious high-school student who, like everyone else in his class, becomes fascinated and enamored with the new French teacher, who is beautiful, intelligent, and exotic, but also cold and mysterious. The narrator, wanting to believe himself better than his classmates, refuses to be openly fawning, but channels his fascination into an in-depth study of the mysterious Madame's history and life. While he starts innocently and eagerly, more interested in solving a puzzle than in making a romantic conquest, the things he learns about Madame cause him to become more sober and compassionate toward her. In his pursuit of knowledge, his whole life is shaped by the places he visits and the things he discovers.
The story itself is interesting and wonderfully executed, but Libera weaves in threads about chess, literature, language, history, and politics, making the book a nearly nonstop educational experience. Somehow Libera manages to couch his erudition in such delightful language and storytelling that the intelligence of the book is invigorating rather than intimidating. It is almost certainly the best book I have read this year. I will concede that it has its flaws: the narrator is too intelligent and literate to make for a convincing high-school student, and the dialogue is very formal, too much like the prose of the book itself, but these flaws I can overlook for the sheer joy and excitement I found in reading the text. Highly recommended.
From the beginning I was smitten. The book is intelligent and demanding, and yet reads deliciously even in translation. I can't tell you the last book I could sit down with on the train and become completely unaware of anything else around me, looking up with surprise to realize I'd already reached my station and needed to get off the train. Madame was like this every day for the past week. I would stand on the platform after disembarking and finish reading the chapter because I couldn't bring myself to put it down.
The story is told by a precocious high-school student who, like everyone else in his class, becomes fascinated and enamored with the new French teacher, who is beautiful, intelligent, and exotic, but also cold and mysterious. The narrator, wanting to believe himself better than his classmates, refuses to be openly fawning, but channels his fascination into an in-depth study of the mysterious Madame's history and life. While he starts innocently and eagerly, more interested in solving a puzzle than in making a romantic conquest, the things he learns about Madame cause him to become more sober and compassionate toward her. In his pursuit of knowledge, his whole life is shaped by the places he visits and the things he discovers.
The story itself is interesting and wonderfully executed, but Libera weaves in threads about chess, literature, language, history, and politics, making the book a nearly nonstop educational experience. Somehow Libera manages to couch his erudition in such delightful language and storytelling that the intelligence of the book is invigorating rather than intimidating. It is almost certainly the best book I have read this year. I will concede that it has its flaws: the narrator is too intelligent and literate to make for a convincing high-school student, and the dialogue is very formal, too much like the prose of the book itself, but these flaws I can overlook for the sheer joy and excitement I found in reading the text. Highly recommended.
January 7, 2022
A little too clever for its own good, but boy was this book arresting!
Madame tells the story of a young Polish boy who is besotted with his French teacher and his various ploys to get her attention. While the protagonist is a classic fool in love, he doesn't realize it and he goes about his business of being in love with utter dedication. His attempts to learn about Madame, while bordering on the neurotic, makes for what is surely an epic voyage. It's hilarious, but in the process he (and the reader) ends up learning a great deal about the Spanish Civil War and the political climate of 195os Poland under Soviet influence.
While there are broad themes to this novel - art, literature, politics, history - I think at its heart, it's a coming of age story.
‘Your susceptibility to the charms of art is excessive,’ she remarked without looking up. ‘A bit of moderation would not go amiss. A little distance.’
It's almost as if Madame is the mirror through which the protagonist realizes his love for art and literature. And what can be more romantic than that?
One always thinks fondly of the time when one first falls for the charms of literature and art -and this book certainly made me reminisce about some of those days in my life.
Madame tells the story of a young Polish boy who is besotted with his French teacher and his various ploys to get her attention. While the protagonist is a classic fool in love, he doesn't realize it and he goes about his business of being in love with utter dedication. His attempts to learn about Madame, while bordering on the neurotic, makes for what is surely an epic voyage. It's hilarious, but in the process he (and the reader) ends up learning a great deal about the Spanish Civil War and the political climate of 195os Poland under Soviet influence.
While there are broad themes to this novel - art, literature, politics, history - I think at its heart, it's a coming of age story.
‘Your susceptibility to the charms of art is excessive,’ she remarked without looking up. ‘A bit of moderation would not go amiss. A little distance.’
It's almost as if Madame is the mirror through which the protagonist realizes his love for art and literature. And what can be more romantic than that?
One always thinks fondly of the time when one first falls for the charms of literature and art -and this book certainly made me reminisce about some of those days in my life.
September 1, 2024
główny bohater to moje alter ego "wypiłem setkę wódki i pojechałem do niej" to moje motto do końca życia
December 29, 2022
1.5
Nic tu się nie dzieje, nie widzę również głębszego przeslania.
Nic tu się nie dzieje, nie widzę również głębszego przeslania.
November 26, 2022
Nie miałam żadnych oczekiwań co do tej pozycji i miło się zaskoczyłam.
Schyłek lat 60, czasy komuny, a różne teorie ideologiczne są wtykane ludziom na siłę i nie omija to również szkół. Główny bohater jest utalentowanym uczniem, ale nie potrafi znaleźć sobie w życiu miejsca. Recytuje wiersze, zakłada zespół muzyczny, gdzie śpiewa "Hit the road Jack", a nawet tworzy grupę teatralną. Jednak nie znajduje aprobaty dla swoich działań wśród nauczycieli. Wszystko się zmienia w ostatniej klasie, kiedy to dyrektorką zostaje Madame. Nowa pani dyrektor od razu zawojowała wśród nauczycieli oraz uczniów. Drobna, krucha, pachnąca, z alabastrową skórą, fascynująca, tajemnicza oraz kobieca od razu osadza się w głowie bohatera. Chłopak zauroczył się w niej, a ta platoniczna miłość przeradza się w swego rodzaju obsesję, gdzie celem jest odkryć wszystko o swojej pani dyrektor. Kobieta uczy francuskiego, więc fascynacja nauczycielką powoduje automatyczne fascynację językiem, którego naucza.
To była bardzo dobra książka. Fabuła jak i styl autora po prostu mnie urzekł. Jeśli chodzi o akcję to można ją podzielić na dwie połówki - jedną jest życie w PRLu, a druga to Madame. Obie połówki idealnie ze sobą współgrają i nie potrafię znaleźć elementu, który byłby w tej książce zły lub niedopracowany. Nie spodziewałam się, że napotkam tutaj całą masę nawiązań do sztuki i kontekstów do piosenek czy pozostałych utworów literackich, które częściowo sama gdzieś kojarzyłam. Mogę śmiało powiedzieć, że lektura tej książki była niczym uczta z przednimi daniami - smaczne, dobrze doprawione, a mięso jest zrobione w punkt. Autor bawi się językiem i umie się bawić na tyle skutecznie, że zbudowana została wysoka wieża, która się nie chwieje.
Ocena nie może być inna, po prostu nie może. Jak ktoś nie czytał to niech koniecznie zainteresuje się tą pozycją.
Schyłek lat 60, czasy komuny, a różne teorie ideologiczne są wtykane ludziom na siłę i nie omija to również szkół. Główny bohater jest utalentowanym uczniem, ale nie potrafi znaleźć sobie w życiu miejsca. Recytuje wiersze, zakłada zespół muzyczny, gdzie śpiewa "Hit the road Jack", a nawet tworzy grupę teatralną. Jednak nie znajduje aprobaty dla swoich działań wśród nauczycieli. Wszystko się zmienia w ostatniej klasie, kiedy to dyrektorką zostaje Madame. Nowa pani dyrektor od razu zawojowała wśród nauczycieli oraz uczniów. Drobna, krucha, pachnąca, z alabastrową skórą, fascynująca, tajemnicza oraz kobieca od razu osadza się w głowie bohatera. Chłopak zauroczył się w niej, a ta platoniczna miłość przeradza się w swego rodzaju obsesję, gdzie celem jest odkryć wszystko o swojej pani dyrektor. Kobieta uczy francuskiego, więc fascynacja nauczycielką powoduje automatyczne fascynację językiem, którego naucza.
To była bardzo dobra książka. Fabuła jak i styl autora po prostu mnie urzekł. Jeśli chodzi o akcję to można ją podzielić na dwie połówki - jedną jest życie w PRLu, a druga to Madame. Obie połówki idealnie ze sobą współgrają i nie potrafię znaleźć elementu, który byłby w tej książce zły lub niedopracowany. Nie spodziewałam się, że napotkam tutaj całą masę nawiązań do sztuki i kontekstów do piosenek czy pozostałych utworów literackich, które częściowo sama gdzieś kojarzyłam. Mogę śmiało powiedzieć, że lektura tej książki była niczym uczta z przednimi daniami - smaczne, dobrze doprawione, a mięso jest zrobione w punkt. Autor bawi się językiem i umie się bawić na tyle skutecznie, że zbudowana została wysoka wieża, która się nie chwieje.
Ocena nie może być inna, po prostu nie może. Jak ktoś nie czytał to niech koniecznie zainteresuje się tą pozycją.
January 10, 2024
aaaaaaaaa, strasznie mi się podobało!
1) kocham styl pisania i humor i fabułę
2) jestem zakochana w narratorze
3) narrator mnie wpędza w kompleksy
4) bardzo inspirująca książka
5) mmmmmmmmmm liczyłam na inne zakończenie, ale wtedy to już NAPRAWDĘ byłby "kicz"
1) kocham styl pisania i humor i fabułę
2) jestem zakochana w narratorze
3) narrator mnie wpędza w kompleksy
4) bardzo inspirująca książka
5) mmmmmmmmmm liczyłam na inne zakończenie, ale wtedy to już NAPRAWDĘ byłby "kicz"
June 14, 2024
It’s probably the best book I’ve read over the past six months, and I have quite a lot of disparate thoughts to share, so I’ll organize this review in bullet points, but will try to give it some semblance of order.
1. I’ve read this book in Polish, and what a pleasure it was! But from what I’ve read, the English translation by Agnieszka Kołakowska is really good; you can read the sample chapter here: http://www.antoni-libera.pl/node/58 . It doesn’t make me as blissed out as the original, but it seems to have received high praise – see this piece from Washington Post - http://www.antoni-libera.pl/node/163 - so please don’t abandon the idea of reading it in translation).
2. The teenage narrator plays a sleuth, trying to discover as much as possible about his French teacher and madame la directrice, and while doing so, learns the implications of being an adult in post-Stalinist Poland. (The question “Don’t you know where you live?” is repeated throughout the novel as a peculiar refrain.) It’s not a love story, but an exploration of class issues in a supposedly class-less society.
3. The narrator and the convention in which the story is told might require getting used to. The first edition of Madame was subtitled ‘an educational romance’, and it is very obviously a Bildungsroman, in which I see some similarities to examples of the genre from the first three decades of the 20th century. It is, simply, quite traditional (including trademark naiveté, schoolgirl-like descriptions of the way characters are dressed, and character’s firm belief in being a special snowflake), but it’s a pleasure to read once you get the convention. The narrator redefines precociousness – yet I found him scaringly easy to identify with. Interestingly, he seems to be completely uninterested in his parents, and is mentored by their friend, a fine specimen of Polish intelligentsia.
4. The book touches on subjects such as inner emigration, the survival of intelligentsia in the Communist regime, and determinism (to what degree we are formed by the place where we were born). It also nails what it means to be a foreign philologist in a hostile/ arrogant/ suffering from inferiority-superiority complex milieu.
5. My only real issue with the book, and what makes it less than truly great, is that it is too overwrought. It’s very tightly planned, very allusive, very structured; the author, to some degree, relies on crutches - vignettes illustrating the autodidactic education of the young narrator in history, literature, visual arts. Formulating remarks on Racine, Picasso, Lelouch, Beckett, Hoerderlin allows the narrator to distance himself from his feelings and understand the world of adults, their motives and passions.
6. It is so refreshing to read a novel about the plight of the Polish intelligentsia which doesn't mention Katyń http://en.wikipedia.org/wiki/Katyn_ma... , the Warsaw Uprising http://en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_U... or even concentration camps – all too familiar Stations of the Cross of Polish martyrology. Instead, we get an insight into Spanish Civil War, and since I knew nothing about Polish involvement in it, I can’t judge the book’s historical accuracy, but found the subject interesting (Libera says he was informed by Orwell’s writings). The main portion of the novel precedes March 1968 (http://en.wikipedia.org/wiki/1968_Pol...).
7. It is, above all, an exploration of language. The language of students, communist propaganda, post-Stalinist era education, and pre-war intelligentsia.
8. I love how Libera shows how the seeds of our interest and adult achievements are planted when we are in our teens.
9. I found some scenes unrealistic. I can understand the narrator had access to all the non-mainstream books he needed, but in my experience, educators rarely share their thoughts on inner workings of their schools/ institutions with high school students (on second thought, I knew some bitter librarians...)
10. If you read Polish, consider reading these reviews http://www.antoni-libera.pl/node/122 and interviews with Libera http://www.antoni-libera.pl/node/16
1. I’ve read this book in Polish, and what a pleasure it was! But from what I’ve read, the English translation by Agnieszka Kołakowska is really good; you can read the sample chapter here: http://www.antoni-libera.pl/node/58 . It doesn’t make me as blissed out as the original, but it seems to have received high praise – see this piece from Washington Post - http://www.antoni-libera.pl/node/163 - so please don’t abandon the idea of reading it in translation).
2. The teenage narrator plays a sleuth, trying to discover as much as possible about his French teacher and madame la directrice, and while doing so, learns the implications of being an adult in post-Stalinist Poland. (The question “Don’t you know where you live?” is repeated throughout the novel as a peculiar refrain.) It’s not a love story, but an exploration of class issues in a supposedly class-less society.
3. The narrator and the convention in which the story is told might require getting used to. The first edition of Madame was subtitled ‘an educational romance’, and it is very obviously a Bildungsroman, in which I see some similarities to examples of the genre from the first three decades of the 20th century. It is, simply, quite traditional (including trademark naiveté, schoolgirl-like descriptions of the way characters are dressed, and character’s firm belief in being a special snowflake), but it’s a pleasure to read once you get the convention. The narrator redefines precociousness – yet I found him scaringly easy to identify with. Interestingly, he seems to be completely uninterested in his parents, and is mentored by their friend, a fine specimen of Polish intelligentsia.
4. The book touches on subjects such as inner emigration, the survival of intelligentsia in the Communist regime, and determinism (to what degree we are formed by the place where we were born). It also nails what it means to be a foreign philologist in a hostile/ arrogant/ suffering from inferiority-superiority complex milieu.
5. My only real issue with the book, and what makes it less than truly great, is that it is too overwrought. It’s very tightly planned, very allusive, very structured; the author, to some degree, relies on crutches - vignettes illustrating the autodidactic education of the young narrator in history, literature, visual arts. Formulating remarks on Racine, Picasso, Lelouch, Beckett, Hoerderlin allows the narrator to distance himself from his feelings and understand the world of adults, their motives and passions.
6. It is so refreshing to read a novel about the plight of the Polish intelligentsia which doesn't mention Katyń http://en.wikipedia.org/wiki/Katyn_ma... , the Warsaw Uprising http://en.wikipedia.org/wiki/Warsaw_U... or even concentration camps – all too familiar Stations of the Cross of Polish martyrology. Instead, we get an insight into Spanish Civil War, and since I knew nothing about Polish involvement in it, I can’t judge the book’s historical accuracy, but found the subject interesting (Libera says he was informed by Orwell’s writings). The main portion of the novel precedes March 1968 (http://en.wikipedia.org/wiki/1968_Pol...).
7. It is, above all, an exploration of language. The language of students, communist propaganda, post-Stalinist era education, and pre-war intelligentsia.
8. I love how Libera shows how the seeds of our interest and adult achievements are planted when we are in our teens.
9. I found some scenes unrealistic. I can understand the narrator had access to all the non-mainstream books he needed, but in my experience, educators rarely share their thoughts on inner workings of their schools/ institutions with high school students (on second thought, I knew some bitter librarians...)
10. If you read Polish, consider reading these reviews http://www.antoni-libera.pl/node/122 and interviews with Libera http://www.antoni-libera.pl/node/16
January 6, 2025
Zafascynowana. To słowo najlepiej oddaje to co czuję względem tej książki. Żałuję, że słuchałam w audio bo to jest taka kopalnia cytatów, nawiązań, fragmentów do sprawdzenia, że muszę kiedyś zdobyć papierowy egzemplarz. Piękny pean na cześć sztuki i wolności w tworzeniu, ale także o zderzeniu człowieka wrażliwego z realiami. I wydaje mi się, że to nie muszą być realia komunistyczne, żeby to odpowiednio wybrzmiało, bo żadne czasy nie są łaskawe dla artystów.
I muszę tę myśl zapisać tutaj, bo nie mam książki do robienia notatek: być może jesteśmy TYLKO ludźmi, i mamy swoje ludzkie wady, cechy, jesteśmy niedoskonali, często nasze działania są determinowane zaspokajaniem podstawowych potrzeb. Ale jesteśmy AŻ ludźmi, bo czujemy i tworzymy i przeżywamy sztukę i być może to są tylko nieliczni, ale jednak są.
I muszę tę myśl zapisać tutaj, bo nie mam książki do robienia notatek: być może jesteśmy TYLKO ludźmi, i mamy swoje ludzkie wady, cechy, jesteśmy niedoskonali, często nasze działania są determinowane zaspokajaniem podstawowych potrzeb. Ale jesteśmy AŻ ludźmi, bo czujemy i tworzymy i przeżywamy sztukę i być może to są tylko nieliczni, ale jednak są.
September 28, 2024
this book left me broken and made me believe that the unattainable things are the ones we really desire
also the sexual tension was straight up unbelievable
also the sexual tension was straight up unbelievable
April 12, 2021
„Przed sobą miałem krajobraz - rozmaitość kolorów, kształtów, świateł i cieni. Czy jednak znaczyło to, że rozumiem, co widzę? Albo: czy to, co widzę, jest wiedzą ostateczną? Przecież to, co się widzi, to tylko pewien wgląd, jedna z wielu postaci lub masek rzeczywistości, pod którą kryją się dalsze - być może w nieskończoność. Błękit nieba, toń wody, masyw gór, zieleń lasu - to wszystko jest czymś innym, gdy bierze się pod lupę, i innym - pod mikroskopem, i jeszcze, jeszcze innym - w świetle fizyki cząsteczek. Gdzie kończy się spojrzenie? Czy jest granica poznania?”
Niezwykle fascynująca, refleksyjna i kompleksowa powieść, opowiadająca o hipnotyzującej tajemniczości, odkrywaniu prawd pozornych i podrzędnych, uzależniającej grze wrażeń i słów.
W "Madame" błogie zakątki Warszawy pachniały francuskim powietrzem, a teatr nasycony był emocjami, których mnogość i skrajność poruszała do bólu. Z nadmiaru piękna.
Niezwykle fascynująca, refleksyjna i kompleksowa powieść, opowiadająca o hipnotyzującej tajemniczości, odkrywaniu prawd pozornych i podrzędnych, uzależniającej grze wrażeń i słów.
W "Madame" błogie zakątki Warszawy pachniały francuskim powietrzem, a teatr nasycony był emocjami, których mnogość i skrajność poruszała do bólu. Z nadmiaru piękna.
February 4, 2021
Niezwykle hipnotyzująca oraz pięknie napisana satyra PRL-owskiej rzeczywistości, dekonspiracja istoty mitu oraz historia miłosna, przetykana słowem. Niezwykła.
April 24, 2023
a superb novel, written with extraordinaire craftmansship. First 5* book this year (not counting re-reads) and by far the best polish book i've read in the last few years
July 16, 2023
У мене є лише одна претензія до цієї історії, котра насправді не стільки претензія, як запитання – а ви зустрічали школярів, котрі могли б спілкуватися і міркувати хоча б приблизно отак, як це робить наратор у книзі Антоні Лібери "Мадам"?
Дія роману відбувається наприкінці шестидесятих років ХХ ст., коли епоха джазу ще не відійшла, а Beatles вже тріумфували по всьому світу. Це часи, про які найбільше писав Мілан Кундера, коли окупована радянським монстром Європа почала рватися з його ведмежих лаписьк – "Мадам" навіть залишає по собі дещо подібний до "Нестерпної легкості буття" післясмак.
Оповідач закінчує середню школу, грає на фортепіано, захоплюється театром, шахами, літературою, французькою мовою і, як могли сказати б зараз, "сталкерить" директорку своєї школи (вона також є його вчителькою французької мови). Її називають Мадам, вона має 32 роки, незаміжня і викликає різноманітні, але дуже сильні переживання в усіх, хто її оточує. Зокрема, учні нею захоплюються, мріють про її увагу так сильно, аж часом це схоже на релігійний екстаз. Зрештою, чому б ні, адже вона розумна і дуже вродлива жінка, з таємничим минулим, холодна і неприступна, наче Снігова Королева.
Мадам оточує особлива аура сексуальної напруги замішаної із бажанням, ба навіть гострою необхідністю інтелектуальної свободи. Тим часом у школах та суспільстві загалом панує совєцька пропаганда і втеча кудись на захід, в країни вільного світу видається малореальною, хоч і вкрай бажаною. І Мадам стає живим втіленням цього прагення вирватися у вільний світ.
В романі Антоні Лібери так багато культурних відсилок та алюзій, що навіть попри велику кількість зносок з поясненнями, читання цієї книги може стати викликом – Шекспір, Гете, Шопенгауер, Моцарт, Данте, різноманітні міфологічні системи переповнюють думки та мрії закоханого у Мадам школяра, а його спроби добитися їх уваги зрештою переростають у заняття літературною творчістю.
"Мадам" Антоні Лібери приємно і дуже бентежно читати, бо тотальна підліткова закоханість в ньому бурлить і вихлюпується через край, повертаючи читача в його власну юність, де так само хвилювали і кипіли пристрасті, де література часто заміняла стосунки з людьми, а кожне чуттєве захоплення перетворювалася на подорож з пекла до раю і знову до пекла назад.
Чудова книга, зразок майстерно розказаної історії, інтелектуальна насолода і солодка чуттєвість переживань
Дія роману відбувається наприкінці шестидесятих років ХХ ст., коли епоха джазу ще не відійшла, а Beatles вже тріумфували по всьому світу. Це часи, про які найбільше писав Мілан Кундера, коли окупована радянським монстром Європа почала рватися з його ведмежих лаписьк – "Мадам" навіть залишає по собі дещо подібний до "Нестерпної легкості буття" післясмак.
Оповідач закінчує середню школу, грає на фортепіано, захоплюється театром, шахами, літературою, французькою мовою і, як могли сказати б зараз, "сталкерить" директорку своєї школи (вона також є його вчителькою французької мови). Її називають Мадам, вона має 32 роки, незаміжня і викликає різноманітні, але дуже сильні переживання в усіх, хто її оточує. Зокрема, учні нею захоплюються, мріють про її увагу так сильно, аж часом це схоже на релігійний екстаз. Зрештою, чому б ні, адже вона розумна і дуже вродлива жінка, з таємничим минулим, холодна і неприступна, наче Снігова Королева.
Мадам оточує особлива аура сексуальної напруги замішаної із бажанням, ба навіть гострою необхідністю інтелектуальної свободи. Тим часом у школах та суспільстві загалом панує совєцька пропаганда і втеча кудись на захід, в країни вільного світу видається малореальною, хоч і вкрай бажаною. І Мадам стає живим втіленням цього прагення вирватися у вільний світ.
В романі Антоні Лібери так багато культурних відсилок та алюзій, що навіть попри велику кількість зносок з поясненнями, читання цієї книги може стати викликом – Шекспір, Гете, Шопенгауер, Моцарт, Данте, різноманітні міфологічні системи переповнюють думки та мрії закоханого у Мадам школяра, а його спроби добитися їх уваги зрештою переростають у заняття літературною творчістю.
"Мадам" Антоні Лібери приємно і дуже бентежно читати, бо тотальна підліткова закоханість в ньому бурлить і вихлюпується через край, повертаючи читача в його власну юність, де так само хвилювали і кипіли пристрасті, де література часто заміняла стосунки з людьми, а кожне чуттєве захоплення перетворювалася на подорож з пекла до раю і знову до пекла назад.
Чудова книга, зразок майстерно розказаної історії, інтелектуальна насолода і солодка чуттєвість переживань
April 28, 2020
Szczerze dziękuję za te dzieło. 5 gwiazdek to zdecydowanie za mało. Mój plan na przyszłość zarówno bliską jak i daleką to polecanie tej książki każdej żyjącej osobie. Szukałam czegoś jak „Madame” bardzo długo i czytając ją moją dusza w końcu odczuła zaspokojenie nieokreślonej tęknoty. Jeszcze raz dziękuję Autorowi i z przyjemnością planuję czytanie następnych dzieł :-)! Polecam każdmu. Jest cudowna nie tylko pod względem akcji, kunsztu, budowanego napięcia, ale i czysto formalnej kompozycji.
December 25, 2022
Wooah, podobało mi się! To jest tak dobre! Momentami bardzo się ciągnęło, co nużyło, ale książka jest niezwykle inteligentna. Ostatnie 100 stron czytałam z największą przyjemnością. Czuję wręcz niedosyt - chciałabym więcej. Z żalem odkładam tę opowieść... Jestem pewna, że na długo pozostanie mi w pamięci 🥰
March 31, 2019
Zmęczyła mnie ta książka stężeniem erudycji i poczuciem niezwykłości narratora.
July 14, 2024
Moja nowa ulubiona książka (przepraszam wszystkich, którzy musieli wysłuchiwać moich krzyków, przemyśleń i wzruszeń, które miały miejsce nad tą pozycją...), powieść... monumentalna. Zachwycała mnie każdą kolejną stroną, każdym nawiązaniem do wcześniejszych dzieł literatury światowej.
Sceny z "Hit the road Jack" i "No pasaran" odgrywają mi się w głowie nieprzerwanie, NO I PRZEPRASZAM BARDZO, ODGRYWANA SCENA Z "FEDRY"?! Z ODWRÓCONYMI ROLAMI, Z NAWIĄZANIEM DO MITU O WODNIKU I PANNIE?! AAAAAAAAAAAAAAAAAA
Moim pierwszym odruchem po skończeniu "Madame", było ponowne jej zaczęcie. Drugim było sięgnięcie po "Ren", "Victoire" i Joannę Schopenhauer.
Główny bohater w wielu sytuacjach przypominał mi Richarda z "Tajemnej historii". Bo przecież można by autorowi zarzucić, że jego Narrator wysławia się zbyt inteligentnie jak na swój wiek, ale czy nie o to w końcu chodziło? Skoro mamy do czynienia z książką w książce, pisaną przez Narratora, który jest odpowiedzialny za mityzację własnej historii? Czy Narrator nie chciałby specjalnie opisać siebie jako inteligentniejszego? Dodatkowo, tak samo jak Richard, miał on pewnego rodzaju obsesję na punkcie tego, co piękne i romantyczne i był w stanie naciągnąć rzeczywistość tylko po to, by bardziej pasowała ona do jego wizji (tutaj moglibyśmy wrócić do cytatu Schopenhauera, którym jako mottem wita nas Autor).
Cytując Autora:
"Przecież cały tekst, który czytamy, włącznie z Postscriptum, pochodzi od bohatera-narratora. To on pisze, nie ja. I on to pisze nie jako wspomnienia, lecz jako utwór literacki, który zamierza wydać. Ten aspekt bardzo komplikuje problem wiarygodności."
Nie mogę się doczekać chwili, w której ponownie zasiądę do tej historii i będę mogła poszukać elementów, które tym razem mi umknęły.
Sceny z "Hit the road Jack" i "No pasaran" odgrywają mi się w głowie nieprzerwanie, NO I PRZEPRASZAM BARDZO, ODGRYWANA SCENA Z "FEDRY"?! Z ODWRÓCONYMI ROLAMI, Z NAWIĄZANIEM DO MITU O WODNIKU I PANNIE?! AAAAAAAAAAAAAAAAAA
Moim pierwszym odruchem po skończeniu "Madame", było ponowne jej zaczęcie. Drugim było sięgnięcie po "Ren", "Victoire" i Joannę Schopenhauer.
Główny bohater w wielu sytuacjach przypominał mi Richarda z "Tajemnej historii". Bo przecież można by autorowi zarzucić, że jego Narrator wysławia się zbyt inteligentnie jak na swój wiek, ale czy nie o to w końcu chodziło? Skoro mamy do czynienia z książką w książce, pisaną przez Narratora, który jest odpowiedzialny za mityzację własnej historii? Czy Narrator nie chciałby specjalnie opisać siebie jako inteligentniejszego? Dodatkowo, tak samo jak Richard, miał on pewnego rodzaju obsesję na punkcie tego, co piękne i romantyczne i był w stanie naciągnąć rzeczywistość tylko po to, by bardziej pasowała ona do jego wizji (tutaj moglibyśmy wrócić do cytatu Schopenhauera, którym jako mottem wita nas Autor).
Cytując Autora:
"Przecież cały tekst, który czytamy, włącznie z Postscriptum, pochodzi od bohatera-narratora. To on pisze, nie ja. I on to pisze nie jako wspomnienia, lecz jako utwór literacki, który zamierza wydać. Ten aspekt bardzo komplikuje problem wiarygodności."
Nie mogę się doczekać chwili, w której ponownie zasiądę do tej historii i będę mogła poszukać elementów, które tym razem mi umknęły.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 31, 2025
Klub polskiej książki klasycznej
Ogromne rozczarowane: książka jest egzaltowana i męcząca, a wiele wątków wywołuje mój zgrzyt.
Ogromne rozczarowane: książka jest egzaltowana i męcząca, a wiele wątków wywołuje mój zgrzyt.
April 10, 2023
Bonjour, Madame! L'amour brille comme Notre-Dame.
Notre dame? Ma dame, ma dame, Madame!
MADAME napisał ktoś; ktoś? Antoni Libera,
Mój zodiak: Libra, jedno z imion – Wera,
[*przywdziewam płaszcz Prospera,
astra per aspera*]
patrząc często w Słowa szukam przeznaczenia,
zatem nieodległe Panny mi marzenia —
nie przez miłość do Zachodu, Pani znanego imienia,
raczej z innego powodu, może formą skażenia?
Przyznaję, że za gębami raczej nie przepadam,
Z Gombrowicza mowami zwykle się nie zgadzam,
a jednak to ujęcie choć znanej mi sceny,
znacząco podwyższyło noty i oceny.
Chociaż postać Rożka Goltza wybrzmiewa Miętusem,
obyło się bez parobka, choć... prawie z całusem. (Szczęśliwie — nie z Miętusem)
I wbrew temu, że rozdziały z wojną w Hiszpanii,
chciałam ku Tomatinie obrzucić pomidorami
(Napięte stosunki mam z historykami)
to poza powtarzającym się stale wątkami,
nie ma tu wiele co można zaszyć nitkami,
Może poza nazwiskami Żeromskiego czy Conrada,
Ale to już moja personalna zwada.
A zatem przyznaję — powieść ta to udana partia,
nie powstydziłby się jej nawet sam Capablanca!
I choć rzeczywistość może być ponura,
czasami by wygrać należy zbić króla,
zaś później podać w tłum myśl pewną - wyborową
i w mitach się odradzać pod postacią nową.
Co prowadzi mnie do pewnych wniosków nieodparcie, które zaskoczyły mnie i wszystkich, co wiedzą, jak długo trwało mi to starcie, na którego czele stało z Fausta dziecię czarcie
8/10 ✨
AND DON'T YOU COME BACK NO MORE, NO MORE, NO MORE NO MORE
Notre dame? Ma dame, ma dame, Madame!
MADAME napisał ktoś; ktoś? Antoni Libera,
Mój zodiak: Libra, jedno z imion – Wera,
[*przywdziewam płaszcz Prospera,
astra per aspera*]
patrząc często w Słowa szukam przeznaczenia,
zatem nieodległe Panny mi marzenia —
nie przez miłość do Zachodu, Pani znanego imienia,
raczej z innego powodu, może formą skażenia?
Przyznaję, że za gębami raczej nie przepadam,
Z Gombrowicza mowami zwykle się nie zgadzam,
a jednak to ujęcie choć znanej mi sceny,
znacząco podwyższyło noty i oceny.
Chociaż postać Rożka Goltza wybrzmiewa Miętusem,
obyło się bez parobka, choć... prawie z całusem. (Szczęśliwie — nie z Miętusem)
I wbrew temu, że rozdziały z wojną w Hiszpanii,
chciałam ku Tomatinie obrzucić pomidorami
(Napięte stosunki mam z historykami)
to poza powtarzającym się stale wątkami,
nie ma tu wiele co można zaszyć nitkami,
Może poza nazwiskami Żeromskiego czy Conrada,
Ale to już moja personalna zwada.
A zatem przyznaję — powieść ta to udana partia,
nie powstydziłby się jej nawet sam Capablanca!
I choć rzeczywistość może być ponura,
czasami by wygrać należy zbić króla,
zaś później podać w tłum myśl pewną - wyborową
i w mitach się odradzać pod postacią nową.
Co prowadzi mnie do pewnych wniosków nieodparcie, które zaskoczyły mnie i wszystkich, co wiedzą, jak długo trwało mi to starcie, na którego czele stało z Fausta dziecię czarcie
8/10 ✨
AND DON'T YOU COME BACK NO MORE, NO MORE, NO MORE NO MORE
September 6, 2024
To zabawne, jak kruchym uczuciem jest zauroczenie, czy może raczej zlepkiem emocji, których rezultatem jest przekształcenie w terrarium pod wpływem samego tylko spojrzenia nieświadomego oprawcy.
Kłopoty żołądkowe, naiwnie określane jako “motyle”, typowym dla rasy ludzkiej zabiegiem upupione, celem zmniejszania rangi problemu. Owe owady buszujące w trzewiach określiłabym raczej mianem “szerszeni”. Rozpruwają brutalnie żołądek, ale nikt nie powinien się im dziwić, w końcu one same nie wiedzą, jak się tam znalazły i biedne usiłują się wydostać. Niestety z tych desperackich zabiegów, człowiek zostaje z rozszarpanymi bebechami i jadem krążącym w żyłach, powolutku paraliżującym wszystkie kolejne narządy.
Poza niewydolnością fizjologiczną, również logika odmawia posłuszeństwa. Jak korniki, w mózgu świdrują parszywe fantazje, o samym tylko wpadnięciu na siebie w korytarzu, powiedzeniu “Dzień dobry” i z zakłopotanym uśmiechem spojrzeniu przy tym głęboko w oczy, muśnięciu dłoni w przelocie. Skręca to kiszki i nie daje spać w nocy. A co dopiero, jeśli rzeczywiście się to wydarzy.
Przerażające, jak paskudnymi masochistami jesteśmy, gdyż w całej swojej pokracznej potworności, ten morderczy proces jest nadzieją na zaledwie kilka uniesień.
Kłopoty żołądkowe, naiwnie określane jako “motyle”, typowym dla rasy ludzkiej zabiegiem upupione, celem zmniejszania rangi problemu. Owe owady buszujące w trzewiach określiłabym raczej mianem “szerszeni”. Rozpruwają brutalnie żołądek, ale nikt nie powinien się im dziwić, w końcu one same nie wiedzą, jak się tam znalazły i biedne usiłują się wydostać. Niestety z tych desperackich zabiegów, człowiek zostaje z rozszarpanymi bebechami i jadem krążącym w żyłach, powolutku paraliżującym wszystkie kolejne narządy.
Poza niewydolnością fizjologiczną, również logika odmawia posłuszeństwa. Jak korniki, w mózgu świdrują parszywe fantazje, o samym tylko wpadnięciu na siebie w korytarzu, powiedzeniu “Dzień dobry” i z zakłopotanym uśmiechem spojrzeniu przy tym głęboko w oczy, muśnięciu dłoni w przelocie. Skręca to kiszki i nie daje spać w nocy. A co dopiero, jeśli rzeczywiście się to wydarzy.
Przerażające, jak paskudnymi masochistami jesteśmy, gdyż w całej swojej pokracznej potworności, ten morderczy proces jest nadzieją na zaledwie kilka uniesień.
November 28, 2020
Brilliant , Hilarious , romantic but really creepy at times but engaging read for me. The book has so many interesting characters without names and you can't help but fall in love with them.
I've never read any books from Poland , so it was very new to read and understand how Poland was during and after the Stalin's Regime. Reading about the Spanish Civil war, the Claude Lelouch movie or Picasso's paintings were more like a history lesson to me and I enjoyed every line.
But the Narrator is according to me is definitely not a Teenager and Stalking is never cool.
This book broadened my Cultural Horizons and made me Fall in love with Paris again.
I've never read any books from Poland , so it was very new to read and understand how Poland was during and after the Stalin's Regime. Reading about the Spanish Civil war, the Claude Lelouch movie or Picasso's paintings were more like a history lesson to me and I enjoyed every line.
But the Narrator is according to me is definitely not a Teenager and Stalking is never cool.
This book broadened my Cultural Horizons and made me Fall in love with Paris again.
Displaying 1 - 30 of 421 reviews